Waarom ik geen lid van een kerk ben…

Het is een vraag die ik vaker krijg: “Bij welke kerk hoor jij eigenlijk?”

Het lijkt een eenvoudige vraag, maar voor mij raakt ze aan iets diepers: wat bedoelen we met “kerk”? Is het een gebouw, een organisatie, een gemeenschap, of het Lichaam van Christus zelf?

Ik ben niet aangesloten bij één lokale kerk, niet uit verzet of gemakzucht, maar uit gehoorzaamheid aan een roeping die breder is dan een instituut. Mijn hart behoort toe aan de ene Kerk van Jezus Christus, die leeft door Zijn Geest, over grenzen en denominaties heen.

De Kerk is een Lichaam, geen merk

In 1 Korinthe 12 beschrijft Paulus de Kerk als een lichaam met vele leden. Ieder lid heeft zijn eigen plaats, maar het hoofd is Christus.

“Want ook wij allen zijn door één Geest tot één lichaam gedoopt, hetzij Joden hetzij Grieken, hetzij slaven hetzij vrijen, en wij allen zijn van één Geest doordrenkt.”

— 1 Korinthe 12:13

In de eerste eeuw bestond de kerk niet uit afgebakende denominaties, maar uit mensen die Jezus volgden, in huizen bijeenkwamen, en geleid werden door apostelen, profeten, herders, leraars en evangelisten (Efeze 4:11–13). Hun eenheid lag niet in structuur, maar in Geest en waarheid.

Door de eeuwen heen hebben we structuren gebouwd om het geloof te bewaren — en dat heeft veel goeds gebracht. Maar tegelijk is er een gevaar: dat de vorm belangrijker wordt dan het vuur. Dat de muren die ons moeten beschermen, ook de beweging van de Geest beperken.

Tussen de kerken in, niet erbuiten

Mijn keuze om niet formeel lid te zijn van één gemeente is dus geen afwijzing van de Kerk, maar juist een bevestiging van haar universele karakter.

Ik wil tussen de kerken in staan — als brug, niet als tegenpool.

Als bediening voelen wij ons geroepen om gelovigen toe te rusten, ongeacht hun kerkelijke achtergrond. Zoals Paulus tegen Timotheüs zei:

“Wat u van mij gehoord hebt in aanwezigheid van vele getuigen, vertrouw dat toe aan betrouwbare mensen, die bekwaam zullen zijn om ook anderen te onderwijzen.”

— 2 Timotheüs 2:2

Dat is geen individuele missie, maar een beweging die de hele Kerk dient. We willen geen nieuwe “richting” starten, maar mensen helpen om te leven als discipelen die vrucht dragen in hun eigen kerk, buurt of land.

Het Hoofd is Christus

De diepste reden waarom ik mij niet verbind aan een kerkelijke organisatie, is dat mijn geestelijk gezag direct onder het Hoofd van de Kerk ligt: Jezus Christus zelf.

Hij is niet het symbool van de kerk, maar haar centrum, haar bron en haar autoriteit.

“Hij is het Hoofd van het lichaam, namelijk de gemeente. Hij is het begin, de Eerstgeborene uit de doden, opdat Hij in alles de Eerste zou zijn.”

— Kolossenzen 1:18

Wanneer Christus werkelijk het Hoofd is, dan is er vrijheid — niet de vrijheid van losbandigheid, maar de vrijheid van gehoorzaamheid aan de Geest.

Ik heb geleerd dat de roeping die God geeft, soms buiten de vaste kaders moet worden vormgegeven om juist Zijn Kerk te kunnen dienen.

Kerkelijke verdeeldheid en Koninklijke eenheid

We leven in een tijd waarin de verdeeldheid tussen kerken nog steeds zichtbaar is. Soms wordt er harder gevochten om vormen en visies dan om zielen. Maar Jezus bad niet voor uniformiteit, Hij bad voor eenheid in de waarheid:

“Opdat zij allen één zijn, zoals U, Vader, in Mij en Ik in U, dat ook zij in Ons één zijn, opdat de wereld gelooft dat U Mij gezonden hebt.”

— Johannes 17:21

Eenheid in Christus is geen organisatorische fusie, maar geestelijke verbondenheid. En juist die eenheid probeer ik te leven: door relaties te bouwen met voorgangers, kerken en gelovigen uit verschillende tradities, en door samen het Koninkrijk van God zichtbaar te maken in deze wereld.

De Kerk van morgen

De toekomst van de Kerk ligt, denk ik, niet in grotere gebouwen of sterkere structuren, maar in mensen die leven in gehoorzaamheid aan de Heilige Geest.

Ik geloof dat God wereldwijd Zijn Kerk aan het vernieuwen is: minder institutioneel, meer relationeel; minder hiërarchisch, meer dienend; minder gebaseerd op macht, meer op liefde.

Daarom kies ik ervoor om niet gebonden te zijn aan één vorm, maar om beschikbaar te zijn voor Zijn leiding — in dienst van de hele Kerk.

Niet erbuiten, maar in haar midden.

Niet als toeschouwer, maar als dienaar.

Niet als criticus, maar als bouwer van bruggen.

“Zo zijn wij dan ambassadeurs van Christus, alsof God Zelf door ons smeekte: laat u met God verzoenen.”

— 2 Korinthe 5:20

Dat is wat ik wil zijn: een ambassadeur van Christus, midden in Zijn Kerk, tussen de mensen, geleid door de Geest, en gebonden aan niemand anders dan aan Hem die zei:

“Ik zal Mijn gemeente bouwen, en de poorten van de hel zullen haar niet overweldigen.”

— Matteüs 16:18