In onze geloofstraditie belijden we dat God een God van wonderen is. Hij is machtig om te genezen, te herstellen en te vernieuwen. De Bijbel staat vol met krachtige getuigenissen van mensen die door zijn hand zijn aangeraakt. En toch… is het ook een feit dat genezing niet altijd hier en nu plaatsvindt.

​

Die realiteit is niet nieuw. Zelfs in het Nieuwe Testament lezen we hoe Paulus zijn medewerker Trofimus ziek moest achterlaten in Milete (2 Tim. 4:20). Timoteüs kampte met terugkerende kwalen en kreeg het praktische advies om een beetje wijn te drinken vanwege zijn maag (1 Tim. 5:23). Er wordt geen oordeel uitgesproken, geen gebrek aan geloof vastgesteld, geen oproep tot proclamatie — alleen realistische pastorale zorg.

In sommige geloofskringen is er echter een reflex ontstaan: elke ziekte móet worden bestreden met proclamatie, geloofsverklaringen en het vermijden van negatieve uitspraken. Je mag niet zeggen dat je ziek bent, want dat zou "ongeloof" zijn. Maar zo’n benadering maakt van geloof een werk — iets wat je moet doen om God te overtuigen. Dat is niet het geloof van het evangelie, maar geestelijke kramp.

Ware geloof is geen ontkenning van de realiteit, maar vertrouwen op Gods aanwezigheid in die realiteit.

Natuurlijk blijven we bidden voor genezing, leggen we zieken de handen op, spreken we hoop uit. Maar we erkennen óók dat de schepping zucht, dat ons lichaam vergankelijk is, en dat het Koninkrijk van God al gekomen is, maar nog niet in volheid. En juist in dat spanningsveld mag onze hoop schitteren.

​

De apostel Paulus wist wat het betekende om te lijden. Gevangen, mishandeld, vervolgd — en toch schrijft hij:
‘Verblijd u altijd. Bid zonder ophouden. Dank God in alles. Want dit is de wil van God in Christus Jezus voor u.’ (1 Thess. 5:16-18)

In Handelingen 16 lezen we hoe Paulus en Silas, mishandeld en geboeid in de kerker, midden in de nacht begonnen te zingen. Geen lofliederen omdat ze bevrijding zagen, maar omdat ze wisten: God is met ons. Hun omstandigheden waren donker, maar hun hart was verlicht door vreugde in Christus.

​

Wat een les. Ware vreugde is niet afhankelijk van omstandigheden, maar van verbondenheid met Christus. Geluk hangt af van wat er buiten je gebeurt. Vreugde komt van wat er in je leeft — de Geest van God.

​

Paulus schrijft in Filippenzen:
‘Laat de Heer uw vreugde blijven; ik zeg het u nogmaals: wees altijd verheugd!’ (Fil. 4:4)
En verder: ‘Ik heb geleerd tevreden te zijn, in welke omstandigheden ik ook verkeer... Ik ben in staat alles te doen door Christus, die mij kracht geeft.’ (Fil. 4:11–13, Het Boek)

​

Dat is het geheim van dankbaarheid: je zegeningen tellen. Niet als ontkenning van pijn, maar als keuze voor hoop. Niet omdat alles goed gáát, maar omdat God goed ís. Laten we dus blijven bidden voor genezing — in vertrouwen en hoop. Laten we zieken blijven bemoedigen — met geloof én met ruimte voor verdriet. En laten we vooral vreugde blijven vinden in Hem die ons nooit loslaat.

Tel je zegeningen. Blijf danken. Wees altijd verheugd. Want zelfs als het lichaam lijdt, kan de ziel zingen.

​

De Word of Faith-beweging predikt een aantrekkelijke boodschap: ziekte is nooit Gods wil, genezing is altijd beschikbaar, en door geloof en proclamatie kun je die genezing naar je toe trekken. Dit geloofssysteem heeft wereldwijd aanhang gevonden, ook binnen charismatische kringen. Toch roept deze leer fundamentele vragen op over de aard van het evangelie, het karakter van God en de betekenis van lijden. Onderstaand zetten we een grondige bijbelse en theologische analyse tegenover de kernpunten van deze leer.

​

1. "In Zijn striemen is ons genezing geworden" (Jesaja 53:5 / 1 Petrus 2:24)

Stelling van de beweging: Genezing is onderdeel van het verlossingswerk van Christus. Wie gelooft, is genezen. Als genezing uitblijft, ligt dat aan de mens.

​

Analyse:
Jesaja 53:5 zegt: "Door Zijn striemen is ons genezing geworden." In de context van Jesaja 53 spreekt de profeet over geestelijke genezing: herstel van de relatie met God. Zonde wordt in Jesaja vaak vergeleken met wonden (vgl. Jes. 1:5–6).

In 1 Petrus 2:24 wordt deze tekst opnieuw opgepakt: "Hij heeft onze zonden in Zijn lichaam gedragen op het hout... door Zijn striemen bent u genezen." Ook hier ligt de nadruk op geestelijke vernieuwing. Er is geen exegetisch bewijs dat deze teksten universele lichamelijke genezing in het hier en nu beloven.

​

Weerlegging:
De gedachte dat fysieke genezing onlosmakelijk deel is van de verzoening, miskent de eschatologische spanning van het Nieuwe Testament: het Koninkrijk is begonnen, maar nog niet voltooid (Hebr. 2:8–9, Rom. 8:23). Volledige lichamelijke verlossing vindt plaats bij de wederkomst van Christus, bij de opstanding van het lichaam (1 Kor. 15).

​

Theologisch punt: Christus' kruis draagt onze zonde en geeft ons vrede met God. Fysieke genezing kan daarvan een gevolg zijn, maar is geen automatische garantie in het heden. Het kruis is geen mechanisme voor voorspoed, maar de openbaring van Gods genade, ook in onze gebrokenheid.

​

2. "Uw geloof heeft u genezen" – Geloof als voorwaarde voor genezing?

Stelling van de beweging: Geloof is de sleutel tot genezing. Zonder geloof geen genezing.

​

Analyse:
Jezus prijst regelmatig het geloof van mensen die genezen worden (bijv. Marc. 5:34, Matt. 9:29). Maar er zijn ook voorbeelden waarin mensen genezen worden zonder expliciet geloof, zoals de man bij het bad van Betzata (Joh. 5), of de opwekking van de jongeling te Naïn (Luk. 7).

 

Weerlegging:
Geloof is belangrijk, maar geen automatische sleutel. Geloof is geen formule, maar een relatie van vertrouwen. Paulus geneest niet altijd; hij laat Trofimus ziek achter (2 Tim. 4:20), en zijn gebed om een doorn in het vlees weg te nemen, wordt niet verhoord (2 Kor. 12:7–10). Hij hoort: "Mijn genade is u genoeg."

​

Theologisch punt: Geloof is geen werk, geen voorwaarde, maar een gave (Ef. 2:8). Wie genezing presenteert als afhankelijk van menselijke actie, verschuift het evangelie van genade naar verdienste.

​

3. "Het Koninkrijk is nu" – dus genezing ook?

Stelling van de beweging: Omdat het Koninkrijk van God gekomen is, moeten ziekte, armoede en gebondenheid direct verdwijnen. Het uitblijven daarvan is een teken van ongeloof.

​

Weerlegging:
Het Koninkrijk is gekomen met Christus (Marc. 1:15), maar wacht op zijn voltooiing bij Zijn wederkomst (Openb. 21:4). Romeinen 8:23 spreekt over het uitzien naar de verlossing van ons lichaam. Paulus zelf zucht onder het lijden, ondanks zijn diepe verbondenheid met Christus.

Theologisch punt: De tekenen van het Koninkrijk (zoals genezing) zijn voorboden van het komende herstel, geen constante realiteit. Een overrealisatie van het Koninkrijk leidt tot triomfalisme en vervreemding van hen die lijden.

​

4. De aard van het lichaam na de bekering

Stelling:

Als je opnieuw geboren bent, hoort ziekte niet meer bij je identiteit.

 

Weerlegging:
De bekering vernieuwt het hart (Ez. 36:26, 2 Kor. 5:17), maar het lichaam blijft onderhevig aan de gevolgen van de zondeval (Rom. 8:10, 8:23). Paulus noemt het lichaam een 'aarden vat' (2 Kor. 4:7) en spreekt over sterfelijkheid die pas bij de opstanding wordt overwonnen (1 Kor. 15:42–44).

Theologisch punt: De verlossing is al begonnen in de geest, maar het lichaam wacht op vernieuwing. Lijden en ziekte maken onderdeel uit van het christelijke leven. Zelfs Jezus leerde gehoorzaamheid door het lijden (Hebr. 5:8).

​

5. Mindfulness als onderlaag van de Word of Faith-beweging

Stelling: Veel principes van positieve proclamatie, visualisatie en innerlijke sturing in deze beweging lijken sterk op mindfulness-principes.

 

Analyse:

Mindfulness richt zich op het sturen van gedachten en het versterken van mentale kracht door focus en herhaling. In de Word of Faith-beweging worden teksten herhaald als proclamatie om genezing te forceren. Het doel is om de geest tot actie te dwingen en het lichaam te beïnvloeden.

Theologische kritiek: Dit reduceert geloof tot een psychologisch proces. De kracht ligt dan niet in Christus, maar in je eigen overtuiging en discipline. Daarmee raakt men ver verwijderd van het evangelie van genade, waarin Christus centraal staat, niet onze mentale beheersing.

 

6. Pastoraal gevaar en geestelijk misbruik

Wanneer lijden of ziekte wordt gezien als gevolg van ongeloof of verkeerde proclamatie, ontstaat een sfeer van veroordeling. Mensen worden gedwongen hun gevoel te onderdrukken, hun woorden te filteren en verdriet te negeren. Dat is schadelijk, ontmenselijkend en onbijbels.

In Johannes 9 wijzen Jezus’ discipelen op de oorzaak van ziekte: "Wie heeft gezondigd, hij of zijn ouders?" Jezus antwoordt: "Noch hij, noch zijn ouders, maar opdat Gods werken in hem geopenbaard worden."

​

7. Wat wél waardevol is binnen deze beweging

Hoewel de Word of Faith-beweging op veel punten te corrigeren is, moeten we erkennen dat zij ook aspecten van de waarheid raakt. De nadruk op het Koninkrijk van God in het heden is waardevol. Jezus bracht daadwerkelijk bevrijding, genezing en herstel. Zijn komst betekent dat het oude voorbijgaat en het nieuwe begint (2 Kor. 5:17).

Ook het geloof dat we als kinderen van God met gezag en vreugde mogen leven, is bijbels. Paulus roept ons op om ons denken te vernieuwen (Rom. 12:2) en bewust te leven vanuit onze nieuwe identiteit in Christus. Daarin ligt kracht, verwachting en geestelijke autoriteit — zolang het geworteld blijft in genade, niet in prestatie of controle.

​

Conclusie: Geloof is vertrouwen, geen techniek

Het evangelie verkondigt geen formule, maar een Persoon. Genezing is geen recht, maar een gave. Geloof is geen werk, maar een rusten in Gods trouw. En de volheid van het Koninkrijk ligt nog vóór ons.

​

Laten we blijven bidden voor genezing — met verwachting, maar ook met overgave. En laten we ruimte maken voor rouw, verdriet, afhankelijkheid en hoop in het lijden. Want echte genezing begint in het hart, waar Christus woont — ook als het lichaam sterft.

​

Prijs de Heer, mijn ziel, vergeet niet één van Zijn weldaden... (Psalm 103) — zelfs als je moet leren om ze midden in de pijn te blijven tellen.